Witam wszystkich w ten piękny, słoneczny (ekh...), niedzielny poranek.

Obudziwszy się dość wcześnie rano, doszłam do wniosku, że pogoda nie jest najgorsza i można śmiało wybrać się na krótki wyjazd.

Ledwo wyruszyłam w trasę, zrozumiałam, że nie jestem jedyną osobą, która postanowiła dosiąść swego wierzchowca.



Minąwszy Plac Wolności, ruszyłam w kierunku Starego Rynku, gdzie skierowałam się w stronę Politechniki Poznańskiej. Z okazji Niedzieli Palmowej na Starym Rynku poustawiano różnorodne stragany (głównie z rzeczami własnego wyroby). Niestety, ludzi było jak na lekarstwo.

Później dojechawszy z bolącym tyłkiem (pozostałość po wczorajszej jeździe) nad Maltę, ujrzałam po drugiej stronie jeziora Maltankę (dla nie wtajemniczonych: taka mała kolejka, która kursuje między Maltą, a Nowym Zoo). Nie namyślając się długo, dodałam gazu. I tak oto baba oraz Maltanka szły łeb w łeb, dopóki to pociąg nie postanowił skręcić w lewo, znikając mi z oczu. Po chwili ujrzałam niewielki tłum nad jeziorem oraz kajakarzy, którzy najwyraźniej mieli zawody, ponieważ redaktor wykrzykiwał co chwila nazwiska oraz pozycje jakie zajmowali.

Dość szybko zleciało mi objechanie Malty. W drodze powrotnej musiałam jednak zatrzymać się przy tym drzewie i sfotografować swego wierzchowca na jego tle.



Jako, że wyjechałam na głodniaka, po dotarciu do domu przygotowałam sobie istne "śniadanie mistrzów". Miłej niedzieli!

Dzisiaj w końcu nastała ta chwila, kiedy ściągnęłam plandekę z unicy i ruszyłam w miasto. Miało być miło oraz przyjemnie. Ot, taka mała wycieczka na rozpoczęcie sezonu. I byłoby, gdyby nie fakt, że jak zwykle zabłądziłam w najmniej spodziewanym momencie.

Wyruszywszy z domu, pojechałam przez Most Teatralny, a następnie skręciłam w prawo w celu dostania się do Alei Wielkopolskich, które prowadzą nad Rusałkę. Niestety, jak na babę przystało nie wykierowałam w odpowiednim momencie i tak oto znalazłam się na Wojska Polskiego. Czując lekką panikę, stwierdziłam, że jeżeli zawrócę, to prawdopodobnie dojadę do domu. Nie chcąc jednak jechać tą samą trasą, zaryzykowałam i ruszyłam wzdłuż Wojska Polskiego, by później skręcić w prawo w Niestachowską. Po drodze mijałam przedstawicieli Lecha Poznań, którzy dość tłumnie wyszli dzisiaj na ulicę (w sumie nie ma się co dziwić). Po dotarciu na skrzyżowanie Żeromskiego oraz Dąbrowskiego kamień spadł mi z serca, kiedy zorientowałam się, że znajduje się obok znajomej fryzjerki.

I tak oto baba dojechała w jednym kawałku do domu.